Dom rodzinny (ul. Grunwaldzka 7)

Do tego domu rodzina Deynów przeniosła się z ul. Lubichowskiej w 1962 r., zajmując teraz większe, 4-pokojowe mieszkanie. Jest to jeden z kilku domów wielorodzinnych, jakie wybudowano wzdłuż ul. Grunwaldzkiej w latach 30. XX wieku.  Ulica ta biegnie w linii prostej przez ciekawą część miasta, położoną pomiędzy stacją kolejową a Starym Miastem nad Wierzycą. Obszar ten ulegał stopniowemu zabudowywaniu od czasów uruchomienia w 1871 r. kolei żelaznej. I tak, wzdłuż ulic Sikorskiego, Gdańskiej oraz alei Wojska Polskiego znaleźć obecnie możemy bardzo ciekawe przykłady interesującej w bryle, wysmakowanej w dekoracji architektury wznoszonej dla celów mieszkaniowych i administracyjnych.

Z tego mieszkania Kazik chodził piechotą, wzdłuż cichej jeszcze ul. Sikorskiego, na treningi do Włókniarza. Mieszkając tutaj, wyjeżdżał na pierwsze mecze okręgu i reprezentacji Polski juniorów. W połowie lat 60. pod ten adres czarne wołgi przywoziły rywalizujących o młody talent działaczy bydgoskiej Zawiszy, Arki Gdynia i Lechii Gdańsk. W grudniu 1965 r. Deyna zagrał swój ostatni mecz w Starogardzie w barwach Włókniarza przeciwko reprezentacji Wilna (1:1). W połowie stycznia 1966 r. nocnym pociągiem wyjechał do Łodzi. Do domu i niezapomnianych kolegów powrócił po sześciu latach – w 1972 r. Z olimpijskim złotem.

Jeden z mieszkańców domu wspomina dziś, że swego czasu przyjeżdżał tu regularnie z bardzo daleka pewien człowiek. Przyjeżdżał tylko po to, by usiąść na schodach, po których biegał Kazik. „Siadał na tych schodach i całował poręcz. Nic nie mówił. Potem odjeżdżał.”

Family house
Deyna family moved here in 1962. Living here, Kaz used to walk along once quiet Sikorskiego
street to Włókniarz club. In december 1965 he played in Starogard his last game with
Włókniarz against Vilnius, Lithuania (1:1). In January 1966 he left Starogard to return here
to his family and friends in 1972 – with the olimpic gold medal.

Pokaż Szlak Deyny na większej mapie