Boisko Włókniarz (ul. Sportowa)

Starogardzka piłka nożna dziedziczy bogatą, jeszcze przedwojenną tradycję gry na wysokim poziomie. Już w 1920r. zawiązano piłkarską drużynę przy Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół”, rozwijaną z sukcesem przez późniejszy Starogardzki Klub Sportowy. Obecne boisko pełniło po lata 60. XX w. rolę miejskiego stadionu, wyposażonego w bieżnię. W okresie wojny urządzono tu również strzelnicę. Do lat 80. istniały przy boisku trybuny z zapleczem sanitarnym oraz mieszkaniem opiekuna obiektu, Franciszka Rosaniego. Jego syn, Henryk, wspomina wyjątkową atmosferę tamtych dni, kiedy w niedzielę szedł mecz za meczem a ludzie przychodzili całymi rodzinami.

W tygodniu kopano piłkę na okrągło, od rana do wieczora. Trawa była tu całkiem wylatana, rosła tylko po brzegach. Wtedy uprawianie sportu nie było tak łatwe, jak teraz. Nie było pieniędzy, musiałeś najpierw pracować. Zawodnicy Włókniarza mieli 2-godzinne przepustki, po których znów wracali do maszyn. Wiele trzeba było robić samemu, a mimo tego młodzież się do sportu garnęła, było bardzo duże zainteresowanie, przychodziła masa kibiców. Na boiskach koło szpitala, na działkach przy Lubichowskiej, na świńskim rynku urządzaliśmy nawet zawody uliczne – ulica przeciwko ulicy! Starogard naprawdę żył piłką.

Henryk Rosanni, syn Franciszka – opiekuna boiska Włókniarz

Po wojnie działało w mieście, głównie przy dużych zakładach przemysłowych, kilka klubów sportowych z sekcjami piłkarskimi. Były nimi: SKS Spójnia (PSS), KS Unia (Polfa), RKS Famos (zakłady meblarskie), SKS Start (Polmos) oraz Zakładowy Klub Sportowy Włókniarz. ZKS Włókniarz był klubem Fabryki Obuwia NEPTUN, związanej z przedwojenną gałęzią przemysłu włókienniczego, stąd jego nazwa. Na przestrzeni lat 60. i 70. XX w., obok SKS-u, Włókniarz prowadzony przez znakomitego trenera Henryka Piotrowskiego, prezentował najwyższy poziom sportowy, awansując dwukrotnie do ligi międzywojewódzkiej (dzisiejszej III ligi). W 1978r. Włókniarz, wraz z Unią i Famosem, utworzyły nowy Międzyzakładowy KS Wierzyca. Do Włókniarza Deyna trafił w 1959r., w roku następnym podpisał kartę zawodnika klubu. Początkowo grał jako trampkarz, potem jako junior, występując wkrótce w juniorskiej kadrze Okręgu Gdańskiego oraz Polski.

Nieopodal boiska Włókniarza, na tzw. Piekiełkach – nadrzecznych łąkach – istniało dawniej boisko, na którym chłopcy do późna kopali piłkę. Po treningach w klubie biegali tam wraz z Kazikiem. Dziś miejsce ustronne, warte spaceru.

Włókniarz footabll pitch
Football in Starogard inherits rich sport traditions since the beginning of XX c. Włókniarz football
pitch used to be the city only stadium, with running track existing here till late sixties. Deyna
began his adventure with Włókniarz under the excellent coach Henryk Piotrowski in 1959;
in 1960 becam a regular player. Till mid-sixties he played also in junior regional and national team.

Pokaż Szlak Deyny na większej mapie